بی شک تنهاتر از من در زمین و آسمان ، آدمی نیست آیینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم تا روشنم شد در میان مردگانم ، همدمی نیست.

خوراک عاشق غم است غم دوری معشوق عاشق همیشه

 زنده است کسی نمی تواند نام عشق را از بین ببرد کسی که عاشق شود وقتی معشوق خودشو ببیندبی هوا درمقابلش زانو می زندو زار زار اشگ

 می ریزد ..........................................................

تماشایی ترین تصویر دنیا می شوی گاهی

دلم می پاشد از هم بس که زیبا می شوی گاهی

حضور گاهگاهت بازی خورشید با ابر است

که پنهان می شوی گاهی و پیدا می شوی گاهی

به ما تا می رسی کج می کنی یکباره راهت را

ز ناچاریست گر هم صحبت ما می شوی گاهی

دلت پاک است اما با تمام سادگیهایت

به قصد عاشق آزاری معما می شوی گاهی

تو را از سرخی سیب غزلهایم گریزی نیست

تو هم مانند حوا زود اغوا می شوی گاهی

هیچکس تنهایی ام را حس نکرد...
لحظه های ویرانم را حس نکرد..در تمام لحظه هایم هیچکس

وسعت حیرانم را حس نکرد ...
آن که سامان غزلهایم از اوست بی سروسامانیم را حس نکرد

چرا ؟...  

تنهایی تصویری از اندوه است که بر دیوار جان می روید تنهایی تصویری از توست که ناگهان همهء روح مرا تسخیر می کند.

کسی برای من وتو دلش نسوخت ، دستامون از هم جدا دستای سرد
کسی برای آخر قصه ما ، واسه مرگ عشقمون گریه نکرد
اشک عاشق دیدنی نیست ، همه حرفا گفتنی نیست
رفتی اما عشقت هرگز ، دیگه از یاد رفتنی نیست

گاهی وقتاست که سکوت ، مثل یه عشق یه حس دوست داشتنیه
گاهی وقتاست که نگاه ، بیشتر از هزار تا حرف گفتنیه
کار تو اشک منو شمرد نه ، دلو پس گرفتن و سپرد نه
کار من همیشه از تو گفتنه ، دل من محکوم به شکستنه

 گفتی بگو عاشق و بیمار کیستی؟
من عاشق تو ام ، تو بگو یار کیستی؟

گاهی وقتاست که سکوت ،مثل یه عشق یه حس دوست داشتنیه
گاهی وقتاست که نگاه، بیشتر از هزار تا حرف گفتنیه
کار تو اشک منو شمرد نه ، دلو پس گرفتن و سپرد نه
کار من همیشه از تو گفتنه ، دل من محکوم به شکستنه

اشک عاشق دیدنی نیست ، همه حرفا گفتنی نیست
رفتی اما عشقت هرگز ، دیگه از یاد رفتنی نیست
اشک عاشق دیدنی نیست ، همه حرفا گفتنی نیست
رفتی اما عشقت هرگز ، دیگه از یاد رفتنی نیست

ای یاس زیبا و تنها ، ای که در قلبه من ریشه  داری
ای همه دارو ندارم از غم تو سوگوارم
یاس تنها و صبورم با تو اما ماندگارم
لحظه های انتظارو چون نفسهام میشمارم

یه روزی اینجا باغی بود شب که بود چراغی بود
اما همین که شب شکست جاش یه شب تازه نشست
جاش یه شب تازه نشست

عطش که بود خبری که بود ، هیچکی نبود ابری که بود
باد غریبی که وزید سینه ابرا رو درید
وقتی اومد ابر نموند یاس که اومد صبری نموند
یاس تنها و صبورم با تو اما ماندگارم
لحظه های انتظارو چون نفسهام میشمارم

حالا اینجا من و من با تو ای یاس یاس خسته
با تو هستم که وجودم ذره ذره به تو بسته
من با تو هستم تا ابد ، سر میکنم با خوب و بد
ثروت من این یاس هر چی که دارم همینه
یاس تنها و صبورم با تو اما ماندگارم
لحظه های انتظارو چون نفسهام میشمارم

اگه موندن خیلی سخته هر چه باشه یه شروعه
یه قدم رو به شکفتن یه پنجره رو به طلوعه
پائیز با همو دیدم از غم نه سرما تکیدم 
  من عاشق این یاسم موندم بهارو ببینم
موندم بهارو ببینم
من زندگی رو اینجا شناختم ، همیشه سوختم همیشه ساختم
هر چه را که داشتم ، اینجا گذاشتم

دوتا پرنده دوقلب عاشق ، چطور جدا ز هم بمونن
به نای خسته دل شکسته ، چطور جدا ز هم بخونن
تو ای زمونه ببین چگونه پرنده ها ، جدا ز خونه از آشیونن
به سینه من هنوز امیدی ، به شوق دیدن محالی
بخاطر او چه مانده آیا دگر ز من بجز خیالی
درد بی درمونمو با کی قسمت بکنم ، با همه دوری او کاشکی عادت بکنم
خاموش و غمگین چون شام یلدا ، بی ستاره آه
بین منو او راهی که تنها شوره زاره

لحظه ها را با نفسهام می شمارم ، ساز دل را دست غمها می سپارم
کاشکی فردا قصه های نو بسازه ، تا که با او عمر باقی را سر آرم
شاید این دنیا نباشه دنیای نو از نو بنا شه ، لیلا نمیره از جدایی مجنون بی لیلا نباشه
درد بی درمونمو با کی قسمت بکنم ، با همه دوری او کاشکی عادت بکنم
خاموش و غمگین چون شام یلدا ، بی ستاره آه
بین منو او راهی که تنها شوره زاره

در تب عشق می سوزم

می دانم که سوختن خطاست

من این سوختن را

با همه ی آتشینش دوست دارم

در آغوش کوهی اسیرم

مرگم به بهمن سزاست

من این بهمن مرگ را

با همه سردیش دوست دارم

میان هجوم تو این تبار چه تنهاست

من این راندگی را

 با همه وجودم دوست دارم