پنجره باز میکنم به هیچ کجا.  

 آسمان که هیچ, ستاره هم ندارد شبهای اینهمه اندوه.     

 میخواهم به انتظار تو بنشینم هزار برگ از

 خاطراتم را. بی تو میفهمم دعاهای مادربزرگ زیاد

 هم به درد بخور نبودند. دستم چه کوچکست امروز...

فکر میکردم اگر پرسیدند چرا مینویسی

 چه جوابی میدهم. مینویسم:

در زندگی زخم هایی هست که

مثل خوره روح را در انزوا میخورد.

حرف هایی که اگر گوشی بود برای شنیدن میگوییم.

اینها را بگویید دست نوشته های دلتنگی یک تنها

دیروز کنار مترسک های ترسو منتظرت بودم.

لا به لای رقص گندم زار زرد.

با چمدانی که به اندازه نگاه کلاغ های انتظار

 سنگین بود. چند روز پیش چهار سال شد که مشق های

 تنهاییم راخط خطی میکنم.حالابه چشم های جاده ردپای رفتنم

را کوک میزنم. دیروز منتظرت بودم...نیامدی...

آنقدر جای خالی تو از اشکهایم شعر میریسد? که در سرتاسر وجودم هیچ سلولی تو را به یاد نیاورد. ایمان داشته باش مداد حافظه ام زود کند میشود بانوی باران! کاش میدانستی کفشهای دلتنگیم برای پاهای کوچکم زیادی بزرگند. دستهایی را غلاف کرده ام توی دفترم? که تنها آرزویشان در آغوش کشیدن تو بود. چه ساده رفتی. چه ساده تر سپردی مرا به کوچه ها و سر سپردی به کلاغهای سیاه. به دیوارها کوکم زدی...

از دلتنگیهایم نمی گویم. از حسودیم. از دوستهایم که یکی یکی دارند می روند. از بی حوصلگیم که دارد یکی یکی کوک های مدادم را ناکوک میکند. به رویت نمی آورم که باز بیست تیر شد و تولدم را یادت رفت.به کسی نمیگویم قرار بود نوشته هایم را بخوانی و نخواندی. لبهای تو هم بوسیده شد دور از چشم من به خواب هیولاهای خواب آلود رفتی. نه بانوی باران! به رویت نمی آورم که تنها بخاطر عاشق بودن من را به دست گریه دادی. اینها را به هیچ کس نخواهم گفت. من فقط بلدم بنویسم. فقط بلدم بنویسم. فقط بلدم بنویسم. فقط بلدم...