در تب عشق می سوزم

می دانم که سوختن خطاست

من این سوختن را

با همه ی آتشینش دوست دارم

در آغوش کوهی اسیرم

مرگم به بهمن سزاست

من این بهمن مرگ را

با همه سردیش دوست دارم

میان هجوم تو این تبار چه تنهاست

من این راندگی را

 با همه وجودم دوست دارم

چاره ای امشب برای گریه هایم هست ؟ نه

گریه های نیمه شب دیگر دوایم هست ؟ نه

باز هم تنها ترینم، در حصار غربتم

  غیر غم بگو چیزی سزایم هست ؟ نه

ای سرآغاز تمام فصل های سبز محض!

  بی تو حتی لحظه ای تا انتهایم هست ؟ نه

در من اینجا میل ماندن نیست، میل رفتن است

  این زمین پوچ و خالی بی تو جایم هست ؟ نه

در کویر دهشناک خشک و بی کسی

  دست های مهربانت عصایم هست ؟ نه

می شود گم ردپایم در میان باغ سیب

  ردپایی هست اینجا، ردپایم هست ؟ نه

بند بندم بوی تلخ بی تو بودن می دهد

  عطر نرگس های وحشی در هوایم هست ؟ نه

می وزد اینجا نسیمی از فراسوها یاس

  طعم سبز آشنایی در صدایم هست ؟ نه

با تمام واژه ها نا آشنایم نازنین!

  واژه ای، حرفی، حدثی، آشنایم هست ؟ نه

شعر من دگر تمام است ولی شرمنده ام

  شور و حالت ای غزل ! دیگر برایم هست ؟ نه

ثانیه هایم شده تکرار خاطره ها

پر شده از تلخی حادثه ها

کاش زمان می گذشت به سرعت باد

چه هدف بود از خلقت ذات ؟؟!!

چه می شد اگر نه دل بود، نه دل بستن

یا فراموش می شد که هنوز خاطره ها هستن

نه آشنایی بود نه به دنبالش جدایی

نبود عشقی بجز عشق خدایی

نبود احساسی بین بنده ها

گریه نبود اتمام خنده ها

بر ظاهرم منگرکه شادم ...
درونم غوغایی بر پاست
گویی کسی تیشه میزند بر وجودم!
قلبم هزاران هزاران پاره شده است..
شاید یکی از آن پاره ها نصیبش شود !
ولی او حریص است!
محکمتر میکوبد تا تکه ای بزرگتر را نصیب خود کند

افسوس که با خورد شدن وجودم سر انجام او نیز در درونم میشکند !
آنگاه که من چون آواری بر سر او فرو ریزم

شبی آرام بود و من
چون همیشه غرق رویایت
دو چشم عاشقم را دوخته بر آسمان
من امشب انتظار بودنت را می کشم
کاش من عطر قدومت را میان این نسیم مملو از گریه
میان ابر های مملو از فریاد رعد و برق یا باران
کاش من عطر قدومت را دوباره می چشیدم
خدایا
چه سرد است
من اما همه دردم
بی حضورت بی صدایت ای سراپا همه خوبی همه عشق
همه باران همه یاس
ای حضور تو حضور باغها
ای که عطر بدنت همچو صد جرعه شراب
مست گرداند من
من عاشق من دیوانه تو، من بی می مست
کاش امشب بودی
من برایت حرف دارم سالها
من تو را می خواهم
من تو را می خوانم
من فقط با غم تو غمگینم
من فقط گهگاهی نیمه شب می خوابم
ورنه هر شب تنها بی تو خوابم هیچ است
کاش یک شب و فقط یک شب زود
باز هم گرم حضورت همچو مردی بی باک
سرد چشمانم را غرق رویا می کرد
امشب شراب تلخ تر از هر شب من است
چون نوش تو همیشه ز آن هر می گرفت
زهر شراب کاش مرا تا اذان صبح
از پا در آورد

شبی غمگین شبی بارانی شبی سرد

مرا در غربت فردا رها کرد

 دلم در حسرت دیدار او ماند

 مرا چشم انتظار کوچه ها کرد

 به من می گفت تنهایی غریب است

 ببین با غربتش با من چه ها کرد

 تمام هستی ام بود و ندانست

 که در قلبم چه آشوبی به پا کرد

 که او هرگز شکستم را نفهمید

  اگر چه تا ته دنیا صدا کرد

هر کی آمد تو زندگیم       می‌بردمش تا آسمون

امروز می‌شد رفق راه       فردا واسم بلای جون.

 نمی‌شه قلب عاشقو       به دست هر کسی سپرد

نمی دونم بد میاورد      یا چوب سادگی شو خورد

 هرچی که بر سرم اومد      تقصیر هیچکسی نبود.

 هرچی که بود پای خود      تو قصه‌هام کسی نبود.

 هیچکسی عاشقم نشد       هیچکی سراغم نیومد.

جواب کاره خودمه      هر چی بلا سرم اومد.

 درخواب نازبودم شبی

     دیدم کــسی درمیزند

      در را گشودم روی او

        دیدم غم است در میزند

          ای دوستـان بـی وفــــــا

             از غم بیاموزید وفــــا را

                غـــم با آن همه بیگانگی

                  هر شب به من سر میزند

                                                                              هیمن

تنگ غروب است